« نامه ای به یار »

براى شاعرى که هرگز شعر نگفت چون خودش شعر بود

چند شب یلدا و عید از گیر کردن دلم در شاخه نگاهت مى گذرد.حسابش از

دستِ ستاره هایى که همه میشمارند تا خوابشان ببرد هم در رفته است

راستى همه ستاره شمارى مى کنند تا خوابشان ببرد و من ستاره مى شمارم تا

خوابم بپرد . هر چه کردم دنبال ستاره ای که نشانش کنم مثلاً مثل قصه ها مال

من و تو باشد نیست، ماه هست که تویى، اما معلوم است براى تنهایى چو من که

در هفت آسمان رویایش هم یک شمع نیست ستاره هم پیدا نمى شود، چیز عجیبى

نیست!!!

اقبالى را که درست در طالعت هجى نکرده باشند هر چه به در و دیوارِ خوشبختى

بکوبى بیهوده است

چقدر صدایت مخملى است و چقدر وقتى نمى شنوم احساس نداشتن ثروتى بزرگ
 
می کنم…

و چقدر وقتى این را برایت مى گویم یا در نوشته تکرارش مى کنم سرت

بیشتر سر پادشاه مى شود

اما تو همیشه راحت باش چون شانه من همچنان اولین و آخرین ایستگاه توقف

براى هر گونه پناه است

از دور به پله اى اشاره کردى که مراقبش باشم انگار نه انگار که خودت نمی دانم 

 به عمد یا به سهو مرا از پله هاى هزار برابر بلند تر از آن پرتاب کردی

شاید هم شنیدى و به رویت نیاورده بودى تا آنکه صداى سقوطى بشنوى

راستش نمى دانم بد است یا خوب،اما من عین تو نیستم . نمى شود به رویت

نیاورم و هم ننویسم پس ترجیح می دهم به رویت نیاورم اما بنویسم

نمى دانم این چه حکمى است که امسال نزدیکى هاى تولدت دلیل و بهانه هاى

رنگا رنگ از زیر سنگ هم که شده فراهم کردى تا نیایم!!! نمى دانم این چه
 



رازى است که در روز تولدت نباید دیدن و آمدنى در کار باشد 

مهم نیست،اما من تمام آنچه که فکرش را نمی کنى بدانم را مى دانم

بازى تقدیر گردشى است پس نوبت به من هم مى رسد حتى بعد عمرى نیمکت نشینى

نوبت به من هم مى رسد چون همیشه بازى به شما و امثالِ شما نمى رسد

اینکه دلیل نیامدن چیست عجیب است و صبر و تحمل و سکوت من عجیب تر... او

کیست که می تواند تولد تو را از من قشنگ تر جشن بگیرد... به خدا باور کن

هیچکس؛یقین دارم هر کس خلافِ این فکر کند گمراه است

همین خواستم فکر نکنى هر کس چیزى نمى گوید معنایش این است که نمی داند!!!

یادت بماند تمام آسمانِ من خلاصه در دو چشم توست

مراقبشان باش

هیچ کس ما را نمى آرد به خاطر،اى عجب

یاد عالم مى کنیم اما فراموشیم ما