« و همه با هم همه چیز را فراموش میکنیم... حتی عشق... »
من همان انگشت بودم،
تو همان دست،
که بین من و بازوی زندگی بود،
و مرا به باقی بودنم می بست.
وقتی رفتی از خودم پرسیدم،
زور بازو بود که دست را شکست ؟
یا حسادت یک انگشت کوچک،
که من چه بند بند بودم
و تو چقدر یکدست...
نوشته هات همه عا لین تبریک میگم
خیلی زیبا بود مرسی از وبلاگ قشنگت از این به بعد بهت سر می زنم هروقت به روز کردی برام ژیغام بذار از ژیغامتم متشکر قربونت
بای
به امید دیدار
فرشید
جالب بود ..........................سری بزن....
سلام مهربون.دلم برای نوشتهای پر احساست تنگ شده بود. مدتی نبودم.بر گشتم و با خوندن مطلبت تازه شدم. خوشحال میشم بیشتر ببینمت.
خیلی قشنگ بود عزیزم