سالهاست و شایدقرنها که من در ابتدایی ترین دریچه دل خویش به انتظار
 
چشمانی بارانی نشسته ام... او می آید... آیا می دانی خطرناک ترین شکنجه
 
بشریت اندیشه ذهن منتظر است ؟ نه اشتباه نکن! انتظار برای آنکه کسی
 
بیاید و در دستانش شاخه گل خوشبختی را بیاورد موهومی بیش نیست!
 
خوشبختی در کنجترین بخش ذهن است... هیچ گاه به دنبال کسی نباش که
 
ترا خوشبخت کند... عزت نفس من هنوز پا برجاست  و من به این غرور هنوز
 
می بالم... اما حتی درخت نیز دست مهربانی را جستجو می کند... میل به
 
صمیمیت همیشه نشانه بلوغ است نه ضعف... عشق به هیچ موجود جانداری
 
آسیب نمی رساند و انتقام... راستی چرا این همه از عشق گریزانیم ؟  و چرا
 
به راحتی دستخوش کینه می شویم؟ کینه رسم انسانهای ضعیف است...
 
شمشیرت را بردار و به عشق سلام کن  در عشق جرات را دیدار می کنیم...
 
آری دلیل گریز جرات است...  تو و من باید بیاموزیم از گوشه قلب خویش جرات
 
خرد شدن، جرات لبریز شدن، جرات پرواز کج محوری که  او همیشه به من از
 
آن سخن می گفت بیاموزیم... تو و من باید جرات کنیم و خون خویش را نثار
 
تنی کنیم  که  ما را به رها ترین احساس بشری برساند... رها شویم تا فولاد
 
وار به در و دیوار نخوریم... تو و من کمی نیاز به ژله بودن داریم !!!

بیا رها شویم...

« تنهایی »

تنهایی، احساس مثبتی است

 احساس وجود خود و احساس این که

 چنان با خودی که نیازی به دیگر کس نداری

 بی کسی بیماری دل است، و تنهایی التیام بخش آن

تنهایی فردیت است

 و تنها افراد می توانند دوست باشند

 نمی توانی دوست کسی باشی که با او معنا می یابی

 این دوستی نیست

 یا تحت تسلط اویی یا مسلط بر او

 این رابطه مالک و مملوک

 صاحب و برده است

 دوستان هرگز مالک یکدیگر نمی شوند

سالها از مرگ آدم می گذشت

آدمیت چون سرابی می گذشت

سالها از نسل آدم هم گذشت

صد دریغ ای جان نیامد «آدمی»

آدمی از نسل« آدم » شد پدید

آدمیت زآدمی کم می نمود

آدمی از عشقها هم می ربود

ظلم و عصیان و تکبر می نمود

زندگی در زیر یک سقف و دو آجر سخت نیست

زندگی با لقمه نان جو ئی هم سخت نیست

زندگی با نسل آدم مشکل است

زندگانی با نوای بینوایان مشکل است

عشق در این روزگاران مرده است

مردگان هم بی نوای عشق جان داده اند

ماهیان آب هم پشت بر دریا کرده اند

آنقدر سنگ است دلها که گلها مرده اند

شمعدانیهای گلدان از صدای ظلم پژمرده اند

چون سرانجام همه مرگ است و بس

چون دو روزی بیش هم ما نیستیم

با نوای بینوائیها چرا ما سر کنیم

حرف عشق و مهربانی را چرا از بر کنیم

هان چرا این یک دو روز زندگی را بی خوشی پر پر کنیم…