هیچ کششی، هیچ جاذبه ای احساس نمی کنم...

 باور کن حتی واژه بودن هم عذاب آور شده 

 من نبودن را ترجیح می دهم...

 خدایا من هنوز هم فلسفه جبر و اختیار تو را درک نکرده ام !!!

 زمین خلوت را می نگرم و آسمان ساکت را و خود را...

 و در این نگریستنهای همه دردناک و همه تلخ...

همواره از خود پرسیده ام وهر لحظه صریح تر و کوبنده تر،
که تو اینجا چه می کنی؟
 احساس می کنم که نشسته ام و زمان را می نگرم و آدمها را می نگرم که می گذرند... 
 همین  و همین 
 کوله‏بارم را بسته‏ام
 برای یک سفر طولانی
 به مقصدی نامعلوم
همراه قاب عکسم
و خیال تو
- خدانگهدار -